George Amorim

Esta visto, que no se puede "hacer el bien sin mirar a quién",creo que era así el dicho....
Si os acordáis, me hice amiga en urgencias de una chica enferma de cáncer y que se encontraba sola.

Se quedó ingresada la misma noche que mi madre ( esta es otra historia...), yo como buena samaritana ( léase idiota ), le llevé una bata, ropa interior, un regalo en noche buena y otro para que se lo diera a su hijo.
En todo el momento me creí que su problema era el cáncer de pecho y que se encontraba sola ( huérfana,divorciada....). El día antes que tuviera el alta, me pidió llorando se podía quedarse dos días en mi casa, para desconectar. Yo, como una buena imbécil, le dice que si. Y así fue como de repente me vi en casa con una tía que conocía de hacía 4 días, completamente DESEQUILIBRADA.
Cuando leo el informe de alta ( ya en mi casa, mas estúpida imposible),veo que tiene varios ingresos en psiquiátricos, intentos de suicidio, maniaco depresiva...y no sigo que me deprimo...!

He puesto a mi familia en peligro, me siento una completa IDIOTA, solo a mí se me ocurre ir de Teresa de Cálcuta....

Después de un par de horas en mi casa, la tía empezó a andar sen sentido por toda la casa, no hablaba, nos miraba fijamente sin decir nada.....yo estaba acojonada!!!
Haciendo me la tonta ( mas imposible....), conseguí convencerla de que se encontraba mal y que teníamos que volver al hospital. Conseguí el teléfono de una prima lejana y las dejé las dos en urgencias.

No sabía como sentirme, mal por dejarla, mal por abrirle mi casa, una descerebrada, .....no conseguía dormir. A las seis de la mañana, me llaman de una ambulancia pidiendo la dirección, que tenían a una chica para traerme a casa. Casi entro en pánico, la pusieron al teléfono y me pedía llorando que la dejara volver...tuve que sacar todas las fuerzas de dentro y negarme firmemente que volviera. Le dije que hablara con su familia que yo tenía una familia y no quería mas problemas.

El día siguiente aún llamó al teléfono de mi marido ( no tengo ni puta idea de como lo consiguió) y al mío. Me pidió disculpas y que le visitara en su casa que se sentía muy sola.....

Me metí solita en un problema gravísimo, ¿y si se recuerda donde vivo?
Espero que olvide y nos deje tranquilos...
Soy una inconsciente!

REEDITADO

Me termino de dar cuenta, que es el día de los inocentes!
Os aseguro que no es una broma,ya me gustaría.... (aunque fuera de mal gusto)
9 Responses
  1. Anónimo Says:

    Ana que increible!!! de no creerlo. Ni por un momento sientas pena de haberte negado pues es verdad pones en peligro a tu familia y a ti. Si te volviera a molestar yo de ti llamo a la policia...es que nunca se sabe.

    besos


  2. Anónimo Says:

    De película!

    Las cosas que hace una sin pensar. Menos mal que reaccioniaste a tiempo y la llevaste de nuevo al hospital rápido.

    Solo espero que lo olvides pronto y que ella no se acuerde de donde vives.

    Besos


  3. Anónimo Says:

    No te arrepientes por tu buena fe, lo has hecho por que te ha salido del corazón y eso dice mucho de ti. Que no ha salido como tu pensabas.... pues mala suerte y rabia incluso. Pero tienes un corazón muy grande.

    Biquiños¡¡¡


  4. Anónimo Says:

    Madre mía!!

    No creo que sea para arrepentirse porque tú lo hiciste con toda la buena intención del mundo.

    Lamentablemente hay que andarse con cuidado hasta con las buenas intenciones.


  5. Anónimo Says:

    Bueno, lo hecho hecho está. Tú actuastes de buena fé y eso es lo que importa.
    Muuuuacks!


  6. Anónimo Says:

    jo.er Aniña, é que pode saír algo mal pero todo...


    últimamente estou moi ocupada, sen tempo nin para actualizar o meu blog, como podes comprobar fixen unha rápida actualización aproveitando o tema constitucional, de verdade estes días non teño tempo a nada.

    bicos e felices festas


  7. Anónimo Says:

    Gracias por la visita y chica, qué susto!!!!!! No seas tan confiada!!!!


  8. Anónimo Says:

    ¡Pero qué fuerte! Menos mal que reaccionaste a tiempo y pudiste sacarla de tu casa y de tu familia. No te sientas mal por ello, lo primero tienen que ser los tuyos.
    De verdad, qué cosas te pasan...
    Un abrazo


  9. Anónimo Says:

    ostras!!! que cague, ya no por tí sino por tu familia, ves?? no puede haber gente buena como tú en el mundo, a la mínima os la pegan, yo me incluyo de buena pero no tanto como tú.
    Espero que la tipaja no se acuerde de donde vives, seguro que ya ha picado otro bonachón.
    Cuídate y que se pase todo pronto.
    Besos